Stuðningsmönnum ritskoðunar gengur að vonum illa að svara því hversu langt megi ganga í skoðaðanakúgun. Helstu „rökin“ fyrir því að hún eigi rétt á sér, t.d. í máli Snorra í Betel, eru rök á borð við: „Hvað með rétt barnanna?“ og „Mætti kennari kannski líka lýsa því yfir að nazizmi sé í lagi? Eða barnagirnd?“
Fyrri spurningunni er auðsvarað: Börn eiga ekki rétt á því að kennarar afsali sér réttinum til að ræða skoðanir sína opinberlega. Í skólastofunni á kennari hinsvegar ekkert með að flytja predikanir eða reka pólitískan áróður. Ekki frekar en sundlaugaverðir mega troða skoðunum sínum upp á sundlaugargesti.
Seinni spurningin er áhugaverð en til þess að taka afstöðu til hennar þarf að kafa ofurlítið dýpra í málin.
Vitanlega væri það brottrekstrarsök ef kennari lýsti því yfir að hann hefði í hyggju að forfæra börn eða hvetti aðra til þess. Að auki yrði það tilefni lögreglurannsóknar. Það hefði líka orðið lögreglumál ef Snorri hefði hvatt til ofsókna gegn samkynhneigðum. Eins ef hann hefði lýst því yfir að hann ætlaði að refsa þeim sjálfur.
En það er öllu áhugaverðara hversu langt kennari má ganga í því að hafa skoðanir sem ekki standast pólitískan rétttrúnað. Og ég er með spurningu sem ég vildi gjarnan að þeir svari sem álíta þetta einfalt. Nú er áhugaleikfélag að setja upp sýningu á sögunni af Önnu á Stóruborg og smaladrengum Hjalta. Þessi saga hefur lengst af verið túlkuð sem ástarsaga. Hjalti var þó samkvæmt sögunni aðeins 15 ára þegar Anna átti frumkvæði að ástarsambandi þeirra. Ímyndum okkur að kennari skrifaði gagnrýni á leiksýninguna og segði að þótt hegðun Önnu teldist samkvæmt núgildandi lögum saknæm, liti hann ekki á hana sem barnaníðing. Mætti kennari láta þá skoðun í ljós?
Ég spái því að fylgismenn ritskoðunar muni svara einhverju allt öðru en þessari spurningu.
Mynd: © Tyler Olson | Dreamstime.com
